Era unha actividade dirixida a deportistas con dominio das técnicas fundamentais de seguridade e progresión en alpinismo, e que contaran cun mínimo de autonomía, xa que non era un curso típico, senón un seminario onde os participantes eran asesorados para ir mellorando o seu nivel técnico no mundo da escalada en xeo e terreo mixto.
A viaxe a realicei no meu coche, acompañado de César, ambos de Montañeiros Celtas. Viaxamos durante todo o luns 25, pois son máis de 900 km de estrada ata Bielsa (Huesca). Aloxámonos no Refugio de Pineta, a 12 km de Bielsa, no magnífico Parque Nacional de Ordesa e Monte Perdido, onde xuntámonos co tamén galego Fran e o vasco Julen, participantes coma nós, do seminario que tería como base este refuxio.
Ao día seguinte os catro aproveitamos a xornada para desprazarnos á estación francesa de Piau, onde practicamos esquí de pista. O pasamos moi ben. Esa noite chegaron ao refuxio Ángel, tamén de Montañeiros Celtas, e Josito. Xa estábamos todos.
Na estación de esquí de Piau (Francia) Fotos: Sechu, salvo que se indique outro autor. |
Sechu falando con Josito (de vermello) Foto: Fran Rodríguez |
Os tres primeiros días estivemos na zona da “Boca Norte do túnel de Bielsa” (Francia), sector da Dorada. Non tivemos sorte coas condicións do xeo nin coa temperatura, a pesar de que estabamos a uns 2.000 metros de altitude. As cascadas estaban desfacéndose e a temperatura roldaba os 5 graos positivos, demasiado alta para esta actividade, inda que para as prácticas foron condicións “aceptables”... non cabía outra, xa estabamos alí. A méteo tampouco foi favorable, precipitando a miúdo auganeve.
Primeiro e segundo día practicamos os movementos por xeo vertical, logo facendo uns cantos largos (en polea), só centrándonos no emprego correcto dos piolets e crampóns. Prácticas de colocación de parafusos de xeo nun largo de corda, centrándonos na posición do corpo e no lugar máis axeitado para poñelos. Rematamos coa instalación de reunións en xeo. Na segunda xornada, antes da cea e para estirar as pernas, Ángel e máis eu fomos correr cara o interior do Val de Pineta, un paraxe moi fermoso.
O terceiro día, venres, fixemos a práctica na que estábamos máis verdes, todos petando de antebrazos e caendo sen remedio (eu con lesión incluída), escalando cas ferramentas (piolos e crampóns) directamente na rocha. Este tipo de escalada chámase “mixto deportivo” ou como denominan algunhas revistas especializadas “drytooling”. Despois practicamos a realización de pontes de xeo ou “abalakov” e como montar o rápel dende eles.
Prácticas en xeo vertical |
Colocación de parafusos de xeo Foto: Josito Romay |
O grupo no refuxio, celebrando o aniversario de Fran |
O terceiro día, venres, fixemos a práctica na que estábamos máis verdes, todos petando de antebrazos e caendo sen remedio (eu con lesión incluída), escalando cas ferramentas (piolos e crampóns) directamente na rocha. Este tipo de escalada chámase “mixto deportivo” ou como denominan algunhas revistas especializadas “drytooling”. Despois practicamos a realización de pontes de xeo ou “abalakov” e como montar o rápel dende eles.
Probando o "mixto deportivo" Foto: Fran Rodríguez |
Montaxe de rápel dende pontes de xeo (abalakovs)
Foto: Josito Romay
|
Os dous últimos días, destinados a poñer en práctica todo o aprendido e correxir erros, cambiamos de zona buscando unhas mellores condicións do xeo e acertamos, inda que sen ser moi boas, atopamos un par de cascadas interesantes no fermoso val de Barrosa.
A mellor actividade foi o sábado, completando os dous largos visibles da Cascada “Espluca” (III, 3+, 120 m), unha escalada atractiva, con tramos de 80º/85º e ambiente de goulotte, 0º de temperatura, bastante vento e neve miúda voando que deu o toque invernal definitivo. Todos gozamos.
Adentrándonos no val de Barrosa |
Sector de cascadas no val de Barrosa,
no centro da imaxe as dúas que fixemos |
Detalle das dúas cascadas: Espluca e Bachetas O círculo sinaliza aos compañeiros no inicio da cascada do último día. |
Chegando á cascada "Espluca" Foto: Fran Rodríguez |
Acadando o final da escalada. Foto: Josito Romay |
Na cascada-corredor "Bachetas" |
Ao pé das cascadas había evidentes restos de grandes avalanchas |
Cinco días de boa formación e experiencia, onde a convivencia foi magnífica e no refuxio estivemos moi cómodos e ben alimentados, ademais de pasalo sempre moi ben, con celebración do aniversario de Fran incluída... e risas dabondo!
Lesión
A caída practicando mixto deportivo (drytooling), o venres 29 de marzo, produciume una lesión nas costas, no cu para ser máis preciso. Doeume dabondo, pero supuxen que só era unha forte contusión e seguín escalando, tamén os dous días seguintes, a pesares das molestias. O regreso (en coche) fíxose eterno e viaxei moi incómodo, por tantas horas sentado. Non din importancia, inda que nos días seguintes non me apetecía escalar, e adestrei con menos intensidade, pero a diario, con carreira, bici de montaña, ximnasio... todo con molestias. Levaba así máis de 10 días e Alex, o meu preparador, convenceume de que fora ao médico, di parte de accidente na federación e na clínica correspondente me realizaron una radiografía... posible fractura. Sports Stop! Nunha consulta posterior, 15 de abril, o traumatólogo confirma... "fractura do sacro". O impacto na rocha debeu ser sobre un saínte, un golpe directo no sacro.
Como consecuencia estarei uns días parado e suspendín un par de actividades previstas a curto prazo: a participación na Maratón de A Coruña este domingo 21 de abril (estaba inscrito) e a realización da “integral de Ancares” correndo no día, cuns amigos o 4 de maio. Estou pendente dunha resonancia magnética que me farán estes días para ver a evolución e descartar outras lesións. O prognóstico é bo e a recuperación parece será rápida, a boa musculatura lumbar axuda. Se todo vai ben a vindeira semana conto poder retomar gradualmente os adestramentos.
Vídeo
Vídeo
Ningún comentario :
Publicar un comentario