Non sempre é posible acadar os nosos soños, nin tan sequera intentar levalos adiante, pero non conseguilo, de telo intentado, non debe frustrarnos.
Onte chamoume un amigo, José Luís Vázquez, veterano socio de Club Montañeiros Celtas, para darme ánimos. Leu na prensa que non ía de expedición esta primavera por falta de cartos. Díxome que me chamaba porque non só hai que se acordar dos que conseguen retos, tamén hai que facelo cando non os conseguen, e animar. Gustoume o detalle, polo que representa, ao fío do inicio deste escrito.
Si, perdín unha oportunidade para ir ao Makalu, a verdade é que me entristeceu, porque levaba moitos meses coa cabeza nesa montaña e fastidioume porque tiña moitas cousas adiantadas, pero xa fai unhas semanas que din ese reto por… “aprazado”. Na web de Desnivel fixéronse eco da miña intención de ir a esta montaña e dos meus problemas de patrocinio, inda que por erro puxeran que son asturiano.
Seguirei a algúns dos expedicionarios que xa están en Nepal, camiño do Makalu, como Ferrán Latorre (un dos meus ídolos dende hai moitos anos) con quen habería coincidido, e intentarei vivir as súas aventuras a través da Internet, como seguramente moitos dos meus seguidores estariades pendentes de min, porque vivir aventuras inda que sexa a través doutros tamén é emocionante. Vanme dar moita envexa, pero dende a comodidade da miña casa, deséxolles moita sorte e forza para chegar ao cumio.
Estou recuperando o ánimo e planificando novos proxectos… Sigo a ser optimista, os cartos han de chegar, é cuestión de tempo atopar un patrocinador, asunto que en cada proxecto é difícil, pero iso é parte do reto.
Quero unha vez máis agradecer o seu esforzo a todos os que me animan, me apoian e me axudan, nesta loita por conseguir facer realidade os meus soños, proxectos de viaxes ás grandes montañas.
Engado a breve
entrevista que me fixo Paula Montes en Radio Vigo (3 de marzo), cando xa estaba a
piques de desistir de atopar patrocinador para ir ao Makalu nesta
primavera:
Ningún comentario :
Publicar un comentario