O verán 2015 esta a
piques de rematar, e o estou vendo pasar maiormente dende a fiestra
da casa, cando salgo o fago baixo o meu inseparable gorro, escapando
sempre da luz directa do sol. Un verán á sombra, unha pequena
“condena” que levo bastante ben, aínda que botando moitas cousas
de menos. Hoxe “celebro” tres meses dende o meu accidente,
contento de poder facer balance positivo desta etapa e dos apoios
recibidos.
Cada vez que vou ao
médico infórmame máis das cousas que foron danadas na miña
faciana, estrutura ósea desfeita, nervios esmagados, músculos
rachados, ollo desprazado... Agora a miña cara está bastante ben
amañada e teño un bo aspecto, forrada con 6 placas de titanio que
dan forma e sustento a nariz, ollo e pómulo, e a pesares das
pequenas cicatrices (ben disimuladas) e da gran cicatriz que vai de
orella a orella (xa bastante cuberta polo crecemento do pelo), o lado
dereito da cara inchada, a pálpebra inferior que non pecha ben, e
como non! o ollo “rebelde sen causa” que se empeña en que siga
vendo dobre... Cousiñas todas elas que non fanme perder o sorriso e
bo humor.
Pero isto vai para
longo, xa mo adiantaran dende o principio, irán facendo apaños
segundo sexan necesarios, e un deles terá que facelo proximamente un
neurocirurxián. Despois espero poder comezar a facer algo de
deporte, ata entón só me deixan andar.
Para mellorar a miña
visión a media e longa distancia, provisionalmente puxéronme uns
lentes especiais (con prismas) ata que decidan unha solución
definitiva, pois de momento hai que esperar a que toda a zona se siga
a recuperar. O cirurxián que me operou conta que eu poida facer as
mesmas actividades que antes do accidente, aínda que dependerá das
limitacións que impoñan as secuelas e haberá que ir probando, pero
o seu prognóstico é para min unha moi boa noticia.
De ánimo estou ben,
bastante satisfeito de como van as cousas, concienciado de que a
paciencia, é a nai da ciencia.
Continuará...
Ningún comentario :
Publicar un comentario