11/09/15

Tres meses á sombra

   O verán 2015 esta a piques de rematar, e o estou vendo pasar maiormente dende a fiestra da casa, cando salgo o fago baixo o meu inseparable gorro, escapando sempre da luz directa do sol. Un verán á sombra, unha pequena “condena” que levo bastante ben, aínda que botando moitas cousas de menos. Hoxe “celebro” tres meses dende o meu accidente, contento de poder facer balance positivo desta etapa e dos apoios recibidos.

   Cada vez que vou ao médico infórmame máis das cousas que foron danadas na miña faciana, estrutura ósea desfeita, nervios esmagados, músculos rachados, ollo desprazado... Agora a miña cara está bastante ben amañada e teño un bo aspecto, forrada con 6 placas de titanio que dan forma e sustento a nariz, ollo e pómulo, e a pesares das pequenas cicatrices (ben disimuladas) e da gran cicatriz que vai de orella a orella (xa bastante cuberta polo crecemento do pelo), o lado dereito da cara inchada, a pálpebra inferior que non pecha ben, e como non! o ollo “rebelde sen causa” que se empeña en que siga vendo dobre... Cousiñas todas elas que non fanme perder o sorriso e bo humor.

   Pero isto vai para longo, xa mo adiantaran dende o principio, irán facendo apaños segundo sexan necesarios, e un deles terá que facelo proximamente un neurocirurxián. Despois espero poder comezar a facer algo de deporte, ata entón só me deixan andar.
   Para mellorar a miña visión a media e longa distancia, provisionalmente puxéronme uns lentes especiais (con prismas) ata que decidan unha solución definitiva, pois de momento hai que esperar a que toda a zona se siga a recuperar. O cirurxián que me operou conta que eu poida facer as mesmas actividades que antes do accidente, aínda que dependerá das limitacións que impoñan as secuelas e haberá que ir probando, pero o seu prognóstico é para min unha moi boa noticia.

   De ánimo estou ben, bastante satisfeito de como van as cousas, concienciado de que a paciencia, é a nai da ciencia.

   Continuará...


Ningún comentario :