11/08/16

Mirando ao mar, e dende algo máis ao Norte.

Hai 14 meses do meu accidente. Dende aquel 11 de xuño cambiou moito a miña vida. Xa non volvín a traballar, nin viaxei, nin... As secuelas do accidente deixaron cambios no meu físico, sendo o principal unha visión deficiente, do resto xa non comento. Tras 12 meses de baixa laboral, a Seguridade Social fixo unha avaliación do meu caso e tras os trámites pertinente resolveu declarar unha Incapacidade Permanente Total, polo que agora son Pensionista. Como consecuencia, e para reducir gastos, decidín mudar de residencia, deixando o apartamento de aluguer en Vigo para vivir en Miño (A Coruña), onde naceu o meu pai e teño unha vivenda de herdanza familiar, cun pequeno xardín. Fixen a mudanza o pasado 30 de xullo e actualmente inda estou acomodándome na nova casa.

Nas pasadas semanas estiven moi atarefado: papelorio diverso, citas médicas, avogados, empaquetado de aveños, acondicionamento da casa en Miño, e algunhas despedidas, sen tempo para máis... Agora xa comezo a asentarme e asumir a miña nova situación.

Minguou o accidente as miñas capacidades físicas, pero non a miña actitude positiva nin o meu bo humor. Non vou lamentar o que xa non poderei facer, senón alegrarme das novas posibilidades, diferentes retos, outras viaxes, soños...

Merquei un kaiak de mar. Antonte boteino ao auga, fixen un paseo de 1h40´. É precioso, o kaiak, o mar, e a sensación de liberdade. Onte mesmo xa fixen unha actividade máis forte, de Miño a Betanzos e regreso (18 km), en 3h05´ e gocei dabondo, sobre todo cando regresando a Miño o forte vento do nordés fíxome loitar e lembrarme da alta montaña, case choro da emoción.

Non vou renunciar a seguir sentindo o vento salvaxe na miña faciana, durmir ao raso contemplando as estrelas, escoitar o silencio da natureza ou o canto dos paxaros, contemplar os peixes ceibes no seu mar, coñecer xente diferente e interesarme por outras culturas, e seguir, seguir a buscar os límites físicos e mentais facendo... que? Non importa, con ilusión e gañas seguirei tan vivo coma sempre.

Hoxe “baixo” a Vigo, á cidade a quen lle estou tan agradecido e que me adoptou durante os últimos 24 anos (dende marzo 1992), onde naceu a miña nai e os meus fillos. E hoxe mesmo “subo” para Miño, xa con Patri e Ceibe, compañeiras nesta nova etapa.

Grazas a todos os que me acompañaron nestes meses difíciles, aos que se interesaron por min e aos que non deixaron de apoiarme e animarme. Unha forte aperta.



1 comentario :

theprojecthall dixo...

Hola Sechu,

Me llamo Eliseo y vivo en Santa Cruz. Coincidimos contigo mi mujer y yo en el curso del AGKM de esta primavera 2017 en Redes.

Hoy he leido esta entrada tuya y estoy seguro que con el kayak de mar te vas a reencontrar con la montaña de alguna manera. Yo practiqué la montaña muchos años pero nivel Picos de Europa, después lo dejé y hace cuatro años, cuando me apunté al kayak de mar, encontré tantas similitudes al montañismo que a veces me emociona. Es como traerte las montañas a nuestra costa. Con lo que tu comentas todavía confirma mas mi apreciación. Te sigo en tu Costa Verdecente todos los días. El domingo nos acercamos hasta Miño por si te veiamos salir, pero entiendo que has aprovechado para descansar y retomar fuerzas en casa; cosa que me creo haces muy bien. ¡Adelante Sechu! Continuo siguiendote.

Un abrazo.