24/02/17

Crónica dunha viaxe a Benasque (Perineo aragonés)

05-02-2017.- Os seis compañeiros que iniciamos a viaxe, en furgoneta, chegamos a un Benasque engulido nunha intensa nevarada, 12 horas despois e máis de 1000 km dende a saída de Vigo. Aloxámonos na Escuela de Montaña.



06.- Non puidemos ir a esquiar as pistas de Cerler pois non abriron por mal tempo (forte vento), pero as ganas de monte fixeron que subíramos ata a vila de Cerler polo sendeiro, actividade que nos levou unhas 2 horas e media.

Subimos cinco a Cerler, 2 con esquíes e o resto andando
por momentos o forte vento axitaba a neve con furia


























Ata os máis experimentados non están libres de ter un tropezo...

A neve era profunda

Chegando á vila de Cerler

07.- Esquiamos nas pistas de Cerler, en moi boas condicións. Pola noite quedamos con uns vellos coñecidos, galegos que emigraron a Benasque para estar preto da alta montaña: Carlos Carracedo, Juan Goyanes, Xavi Moscoso, José Ramón...

Os 6 nun telesilla: Sechu, Marcos, Paco, Rafa, Pedro, Miguel.



08.- Nova xornada de forte vento, polo que quedamos por Benasque.

09 e 10.- Esquí nas pistas de Cerler.



Non esquecimos o banderín do noso benquerido Club Montañeiros Celtas

11.- Marchan os compañeiros para Vigo e eu vou ao monte en dirección ao Perdiguero (3.220 m) polo val de Estós. Subo andando dende Benasque moi cargado (tenda, saco, etc., ademais do meu novo equipo fotográfico Olympus), o que sumado á gran cantidade de neve e a falta de pegada dende os 1500 m, faise moi dura a ascensión e ao paso pola “Cabana de La Coma” (1.820 m) decido que vai ser un bo sitio para durmir. Esa noite neva (15 cm), polo que ao día seguinte (12) dou un paseo pola contorna e regreso á vila, baixo unha suave nevarada.






























Case un metro de neve diante da cabana

a parte alta do bosque está dominada polo pino negro...

...entre os pinos atópanse algúns exemplares de capudre (serbal de los cazadores), 
cos seus rechamantes froitos cubertos con sombreiros de neve.


máis abaixo dominan os bidueiros (abedules) e sobre todo as abeleiras (avellanos)

13.- Neva intensamente na montaña (30 cm), chove en Benasque. Descanso. 

14.- Esquí en Cerler.




15.- Repito xornada de esquí en Cerler, pero con dous de Vigo cos que coincidín. 
Despois dunha cervexa con estes novos amigos, collo a mochila e subo a acampar ao cumio do Pico Cerler (2.407 m), ascensión que me levou 2h34´. A noite estrelada, moi fermosa.
























Con Berto e Bibi
























Pico Cerler. O meu obxectivo foi acampar no cumio, e mereceu a pena, noite de estrelas.
























Amencer no Pico Cerler
























Onde está o fotógrafo?
























O Aneto mírase lonxe, pero era o meu obxectivo para o día seguinte.

16.- Descenso do Pico Cerler ata Benasque, onde cambio de roupa e de material, decidido a intentar o Aneto. 
Collo un taxi ata Llanos do Hospital (10 km) e dende alí coas raquetas ata o refuxio de La Renclusa (2.140 m) en 1h45´. Ceno e fago noite no refuxio, só están os gardas.

No descenso tomei esta foto da estación de esquí, comezaba a súa frenética actividade.
























Vila de Benasque, entre montañas. A subida das temperaturas e a choiva, estaban derretindo moita neve no val.
























Hospital de Benasque (Llanos del Hospital)
























Pista de esquí de fondo (no verán é unha estrada asfaltada) ata a Besurta; e dende alí ao Refuxio
























Refuxio de La Renclusa (2.140 m) ao chegar

17.- Madrugo e almorzo. Comezo a andar ás 7.13 horas, aproveitando unhas pegadas de esquí para afundirme menos, eu vou con raquetas. Tras 2 horas e 45´chego ao Portillón Superior (1.895 m), dende aquí non hai nin rastro de pegada e a neve está bastante branda. 
A baixada dende o Portillón está algo delicada, calzo os crampóns, vou moi amodo, a neve enseguida está novamente branda, demasiado. Sigo coas raquetas polo in-ter-mi-na-ble glaciar, ata que chego á altura do collado de Coronas, onde collo unha pegada de esquíes ata que me planto ante o famoso e aéreo “Paso de Mahoma” que presenta moita neve (sen transformar) e faime dubidar un instante. Saco a corda e avanzo pola aresta autoasegurándome nos grandes bloques de bo granito, ata que chego... cumio do ANETO (3.404 m), meu primeiro tresmil! (dende o accidente). Síntome moi ben, libre, FELIZ... 
Descendo moi rápido ao refuxio completando un total de 12h50´ de ida e volta, a última hora á luz do frontal. Un día luminoso, con toda a montaña para min só, ninguén máis, fantástico. Outra proba superada na busca dos meus novos límites, o esforzo mereceu a pena, como sempre. Cenei algo e seguín baixando, ao garda custoulle crer que non quedaba a durmir. En 1h30´ cheguei ao Hospital de Benasque, onde dous traballadores do hotel ofrecéronse a levarme ata Benasque, o que aceptei gustoso.
























Inicio o ascenso coas primeiras luces, a perezosa lúa vai durmir tras o macizo da Maladeta.
























Portillón Superior. Ao fondo á esquerda, o Aneto
























Un helicóptero sobrevoa o cumio, é algo inquietante... por que estará aí?
























Estou diante do Paso de Mahoma, ben cuberto de neve. Ninguén fixo cumio dende a última gran nevarada.
























Cumio. Facía 75 anos que o subiran por primeira vez os Montañeiros Celtas... alégrome de estar.
























Últimas luces, últimas fotos. Baixo rápido, é tarde.

18-19.- Participo na reunión anual de árbitros FEDME de Carreras por Montaña, na Escuela de Montaña de Benasque. Logo dous árbitros cántabros achéganme no seu coche ata Sabiñánigo, onde collo un tren a Zaragoza.











20.- Chego a Miño, despois dunha longa noite no tren.








Ningún comentario :